كرد و گفت:

«آيا در اين مجلس از غير بنى اميه كسى هست؟ گفتند: نه. آنگاه به همگان گفت: اى فرزندان بنى اميه ـ گوى حكومت را به يكديگر پاس بدهيد و كاملاً آن را حفاظت كنيد; سوگند به كسى كه ابو سفيان به او سوگند ياد ميكند، نه عذابى هست و نه بهشتى، نه آتشى و نه رستاخيزى»[1].

در دوران حكومت عثمان، روزى ابو سفيان از كنار قبر حضرت حمزه «سيّد الشهداء»، ميگذشت، وى خطاب به قبر حمزه، گفت:

«ذق عقق، انّ الملك الذى كنّا نتنازع عليه اصبح اليوم بيد صبياننا»[2].

«اى فرزند نا فرمان، بچش، فرمانروايى و حكومتى كه ما بر سر آن با هم ميجنگيديم، امروز به دست بچههاى ما افتاده است».

اين جملهها، حاكى از كفر و ارتداد گوينده آن است و شايد وى از روز نخست نيز، يك لحظه ايمان نياورده بود. زشتكاريها و زشتگوييها، منحصر به نامبرده نيست و علاقهمندان ميتوانند در اين زمينه به كتابهاى تاريخ و رجال مراجعه كنند و از بيدادگريهاى گروهى از صحابه كه قلم از نوشتن آنها شرم دارد، آگاه شوند. مانند:

1ـ خالد بن وليد، «مالك بن نويره» را كشت و با همسر او كه در عده بود ازدواج كرد[3].

2ـ بسر بن ارطاة، به فرمان معاويه، حمام خونى در حجاز و يمن به راه