اصحاب مقالات و فرق كه در صدد نفى اصالت تشيع هستند و آن را مكتبى نوظهور ميدانند، اصرار ميورزند كه گروه تندرو از شيعيان كه نسبت به خليفه اوّل و دوم بد مى گفتند، از زيد بن على، خواستند از آنان تبرى بجويد، وقتى با امتناع وى روبرو شدند، او را ترك گفتند، از آن روز اين گروه به نام «رافضه» ناميده شدند; زيرا «زيد بن على» را در مبارزه و جهاد ترك گفتند[1].

رافضه يك اصطلاح سياسى است نه دينى

تفسير «رافضه»، بدينگونه، دليل غفلت از ريشه تاريخى آن است. اصطلاح رافضه در لغت عرب، تاريخ ديرينه دارد، زيرا پيوسته گروههاى مخالف سياسى را ـ كه حكومت وقت را نميپذيرفتند ـ رافضى ميناميدند. اين اصطلاح، پيش از تولد «زيد بن على» (ت 87 م 120)، در ميان عرب رائج بوده است.

معاويه، در نامه خود، طرفداران «عثمان» و مخالفان حكومت على (عليه السلام) مانند مروان بن حكم را «رافضى» ميناميد; زيرا همگى زير بيرق ياغيگرى و به رسميت نشناختن حكومت امام، گرد آمده بودند[2].

«ابو الجارود»، نزد امام باقر (عليه السلام) (ت 57 م 114)، شكايت برد و گفت: فلانى ما را «رافضه» مينامد. امام باقر (عليه السلام) به خود اشاره كرد و فرمود: من نيز جزء اين گروهم[3].