تصريح قرآن، از آن خدا و پيامبر و بستگان اوست[1]. وقتى ابو بكر، زمام خلافت را به دست گرفت، دو سهم را ،حذف كرد يكى سهم پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را، به بهانه اين كه او مرده است و ديگرى سهم بستگان او را.

اينها، نمونههايى از تأويل نصّ و تقديم اغراض شخصى بر وحى الهى است كه خود يك رشته مذاهب فقهى را پديد آورد.

مرحوم «شرف الدين عاملى»، در اثر ارزنده خود به نام «النص و الاجتهاد»، بيش از هفتاد مورد از اين دست را ياد آور شده كه ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) و گروهى كه پس از آنان آمدند، مصلحت را بر نص; و غرض شخصى را بر وحى الهى مقدم داشتند.