مع نظره لانّه أمين اللّه في خلقه...».[1]

«هرگاه امام ببيند كه كسى مرتكب آميزش نامشروع مى شود يا ببيند كسى شراب مى خورد در اين صورت بايد حد الهى را بر او اجراء كند و احتياج به شاهد و گواه ندارد زيرا او امين خدا در ميان مردم است».

توجه داريد كه در اين مورد كه امام(عليه السلام) به علم خود عمل مى كند; مقصود علم عادى و طبيعى است و لفظ «نظر» گواه آن است.

و نيز هرگاه در قضاوت ها و داورى هاى اميرمؤمنان(عليه السلام) دقت كافى به عمل آيد به روشنى ثابت مى گردد كه آن حضرت در داورى هاى خود با تلاش خاص و لطافت و ظرافت ويژه اى، مقدماتى فراهم مى آورد كه خود طرفين (مدعى و منكر) به حقيقت اقرار كنند و مطلب را روشن سازند و بدون اعتراف آنان، به استناد به علم خود قضاوت نمى كرد.

فقيه بزرگ مرحوم سيد محمد كاظم طباطبايى در كتاب «ملحقات العروة الوثقى» مى نويسد: اين كه مى گوييم قاضى