حقيقت با جمله (ما كان اللّه...) اشاره فرموده است.

بنابراين روشن مى شود كه مقصود از غيب در اين آيه وحى اصطلاحى نيست بلكه آگاهى از موضوعات خارجى مانند شناختن منافق از مؤمن است.

زيرا اگر مقصود، وحى اصطلاحى بود دليلى نداشت كه آن را به برخى از رسولان اختصاص دهد زيرا همه پيامبران از فيض وحى بهره مندند.

از اين گذشته، هدف از آگاه ساختن پيامبران از غيب به شهادت سياق آيات، همان تشخيص منافق از مؤمن است و اين كار، با شناسايى فرد، فرد آنان انجام مى گيرد و هرگز در قرآن افراد منافق به طور مشخص معرفى نشده اند هر چند يك رشته صفات كلى براى آنان بيان گرديده است.

گواه بر اين كه مقصود، شناسايى فرد، فرد آنان است اين كه در جنگ تبوك پيامبر افراد منافق را با تمام خصوصيات شناخت و آنها را براى حذيفه معرفى كرد و در حقيقت مفاد آيه (حتّى يَميزَ الخَبيثُ من الطيّبِ) با شناسايى پيامبر انجام گرفت و مضمون جمله (ولكنّ اللّهَ يَجتبى مِنْ رُسلِهِ)تحقق پذيرفت.

اگر كسى در مفاد آيه كمى دقت كند، اذعان مى كند كه