اين آيات به روشنى گواهى مى دهند كه آگاهى از وقت رستاخيز، مخصوص خدا است و خدا روى مصالحى بندگان خود را از آن مطلع نساخته است.

و آيه مورد بحث نيز مربوط به رستاخيز است و اگر پيامبر از وقت وعده الهى، اظهار بى اطلاعى مى كند، مقصود، اظهار بى اطلاعى از وقت رستاخيز است و آگاه نبودن از وقت رستاخيز گواه بر عدم آگاهى از موارد ديگر نخواهد بود.

در پايان از تذكر نكته اى ناگزيريم و آن اين كه مضمون همين آيه در سوره جن آيه 24 و 25 و 26 و 27 وارد شده است آنجا كه مى فرمايد:

(حَتّى إِذا رَأَوا ما يُوعَدونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضعفُ ناصِراً وَأَقَلُّ عَدَداً * قُلْ إِن أَدرى أَقريبٌ ما تُوعدونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبّى أَمداً * عالِمُ الْغَيْب فَلا يُظْهِر عَلى غَيْبِهِ أَحداً إِلاّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُول).

«وقتى عذاب الهى را ديدند آنگاه آگاه مى گردند كه چه كسى از نظر ياور ناتوان و كم است بگو نمى دانم آن چه را به شما وعده مى دهند نزديك است، يا خدا براى آن مدتى معين خواهد كرد؟ آگاهى از غيب او است و كسى را بر غيب خود مسلط نمى سازد جز هر يك از پيامبران كه بخواهد».