است: ما علم غيب را در اختيار بندگان برگزيده خود مى گذاريم مانند اين آيه:

(وَما كانَ اللّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلى الْغَيْبِ وَلكِنَّ اللّهَ يَجْتَبى مِنْ رُسِلهِ مَنْ يَشاءُ...).[1]

«خدا شما را از غيب مطلع نمى كند ولى از فرستادگان خويش هر كس را بخواهد برمى گزيند(و او را از غيب مطلع مى كند)».

نتيجه اين دو گروه آيات اين مى شود كه هيچ كس جز خدا از پيش خود از غيب آگاه نيست و خداوند كه ذاتاً[2] عالم به غيب است پيامبران و بندگان برگزيده خود را از غيب آگاه مى كند.

و صحيح نيست كه يك گروه از آيات را ببينيم و گروه ديگر را كه در روشن شدن معناى گروه اوّل دخالت تام دارند; ناديده بگيريم.