نخواهند آورد و چاره اى جز برچيدن دام و شكستن حلقه محاصره و انصراف از رأى خود ندارند و اين حقيقت در صدر اسلام در جريان شعب ابوطالب كاملاً روشن و واضح است.

2. آنها تصور كرده بودند كه عزت و نيرومندى در گرو داشتن آب و زمين است و چون دست مهاجران از اراضى مدينه كوتاه بود، آنها را خوار و ذليل مى خواندند، ولى از اين نكته غفلت داشتند كه همين آب و ملك، گاهى باعث زبونى و بيچارگى و خوارى انسان مى شود، در حالى كه عزت و ذلت بايد سرچشمه روحى و نفسانى داشته باشد و اين سرچشمه، همان ايمان است كه بشر را از حضيض ذلت به اوج عزت مى رساند. لذا قرآن روى كلمه «وللمؤمنين» تكيه كرده و عزت را از آنِ مردم با ايمان دانسته است.

يك فرد با ايمان و مؤمن به اصول انسانى و مبادى اخلاقى و معتقد به روز رستاخيز، به بسيارى از مظاهر فريبنده جهان ماده ـ كه با ذلت و خوارى توأم است ـ پشت پا مى زند و به هيچ قيمتى زير بار آنها نمى رود و گاهى در حفظ عزت و عصمت روحى خود، دست از جان و زندگى شسته و مرگ را بر حيات توأم با ذلت ترجيح مى دهد. مرگ شرافتمندانه را بر زندگى ذليلانه مقدم مى دارد و چنين مرگ را براى خود پل پيروزى و زندگى ذلت بار را نشانه مقهوريت مى داند.

اميرمؤمنان(عليه السلام) با جمله زير به اين نكته اشاره كرده و مى فرمايد:

«الحياة فى موتكم قاهرين، والموت فى حياتكم مقهورين;

مرگ اين است كه زنده، ولى سر به زير باشيد و زندگى واقعى آن است كه با سربلندى شهيد شويد».

اتفاقاً در جريان بنى المصطلق همه مردم اين حقيقت را با ديدگان خود مشاهده كردند كه چگونه پيامبر و افراد با ايمان، با عزت هر چه تمام تر زندگى كردند