در اين مرحله، اين رذيله به صورت يك نقش بر سطح روان او قرار مى گيرد، معالجه اين بيمارى در اين مرحله، تا اندازه اى آسان است و مربيان دل سوز مى توانند با يك سلسله پند و اندرز و بيان عواقب شوم دروغ گويى، صفحه دل را از اين رذيله پاك كنند و زنگار آن را با نصايح مشفقانه بزدايند. ولى هرگاه اين عمل بيشتر تكرار شود و جوان يك عمر در زندگى، از اين حربه باطل به نفع خود استفاده كند، در اين لحظه اين حالت نفسانى، گام به مرحله سوم نهاده و به صورت «ملكه راسخ» و ريشه دار درمى آيد كه درمان آن بسيار مشكل است و خود اين ملكه نفسانى، بر اثر ممارست و زياد انجام دادن داراى مراتب بوده و شدت و ضعف خواهد داشت.

ملكات نفسانى اعم از رذايل، مانند دروغ، خيانت، آدم كشى، ستم و يا فضايل انسانى، مانند عدالت، امانت، مساوات، احترام به پيمان و... همگى مولود اين مراحل سه گانه اند و ممارست و تكرار يك كار موجب پيدايش آنها مى شود.

از نظر فلسفه الهى، كليه ملكات فاضله و غيره، نتيجه افعال و كارهاى شبانه روزى انسان است. چه بسا انجام دادن كارى به طور مكرر در ما، عادت به ارتكاب آن را پديد مى آورد و از همين روست كه هر فردى روحيات و سجاياى اخلاقى خود را مى سازد.

مرحوم حكيم سبزوارى در «منظومه» خود، به اين حقيقت اشاره كرده و مى فرمايد:

«إذ خمـرت طينتنـا بـالملكـة *** وتلك فينا حصلت بالحركة;[1]

سرشت ما، با يك سلسله ملكات خوب و بد عجين و خمير شده و همه آنها معلول حركات و افعال جزيى هستند.