انصار با اين كه عصمت ندارند بلكه همه آنها هم، مرتبه عدالت را دارا نيستند با وجود اين در جريان «جنگ تبوك» گناهى از آنها كه موجب فسق باشد سر نزده بود، به گواه اين كه مى گويد:(مِنْ بَعْدِ ما كادَ يَزيغُ قُلُوبُ فَريق مِنْهُمْ): «نزديك بود دل هاى برخى از آنها از حق منحرف شود(ولى منحرف نشدند تا موجب فسق گردد)...» و منظور همان تنبلى و سستى بود كه اثر مستقيم گرمى هوا و رسيدن ميوه ها بود و اين مطلب امرى طبيعى است كه در طبقات مختلف به وجود مى آيد.

بنابراين مقصود از جمله«تابَ اللّهُ» چنان كه لغت گواهى مى دهد مشمول رحمت قرار دادن است. در لغت آمده است: «تاب عليه; رجع إليه بالرحمة». هرگز چنين تعبيرى دلالت بر صدور گناه نمى شود.

تخلف آن سه نفر اگر چه جنبه مخالفت داشت و جمله (وَعَلى الثَّلاثَةِ) نيز عطف بر (عَلى النَّبِىّ وَالْمُهاجِرينَ) است، ولى با اين همه دليل بر صدور معصيت از نبى و ياران با وفاى او، كه در لحظه هاى سخت از او پيروى كرده اند، نمى شود; زيرا در خود آيه 117، كه متعرض حال پيامبر و اصحاب اوست، گواه محكمى بر عدم صدور معصيت موجود است و اتحاد سياق و عطف كردن جمله (وَعَلى الثَّلاثَةِ) بر جمله (وَعَلى النَّبِىّ) گواه بر اتحاد از نظر مضمون نيست.