(الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئاً وَلَمْ يُظاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَداً فَأَتِمُّوا إِلَيِِْمْ عَهْدَهُمْ).

در آيه هفتم ـ كه بعداً به تفسير آن خواهيم پرداخت ـ چنين مى فرمايد:

(إِلاَّ الّذِينَ عاهَدْتُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ فَمَا اسْتَقَامُوا لَكُمْ فَاسْتَقيمُوا لَهُمْ ).

«مگر افرادى كه با آنان نزد مسجدالحرام پيمان بستيد، تا آنان وفادار هستند شما نيز وفادار باشيد».

نه تنها با اين دو آيه گروه وفادار به پيمان، از اين قطع نامه استثنا شده اند، بلكه در آيه هاى هشتم و دهم و يازدهم از همين سوره به اين حقيقت تصريح و يا اشاره نموده است و اين خود، نشانه پاكى و آسمانى بودن آيين اسلام و صداقت و درست كارى حضرت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)است كه در موقع قدرت و عظمت خود و ضعف و بيچارگى دشمن، پيمان هاى خود را يك جانبه لغو نكرده و به آنها وفادار باقى مانده است. در اين جا هر چند خاورشناسان گرد و خاك زيادى كرده اند و قطع نامه قرآن را درباره گروه مشرك مورد انتقاد قرار داده اند، ولى در حقيقت در مفاد آيات دقت نكرده و تصور كرده اند كه پيامبر گرامى همه را به يك چوب رانده است و به وفادار و پيمان شكن، به يك نحو نگاه كرده است; در صورتى كه در اين شانزده آيه ـ كه حضرت على(عليه السلام) مأموريت يافت آنها را بر مشركان در روز منى بخواند ـ گروه وفادار صريحاً مورد احترام بوده و پيامبر مأمور بود مادامى كه از جانب آنان نقضى رخ ندهد به پيمان وفادار باشد.

چرا مشرك در كشور اسلام رسميت ندارد؟

بحث ما فعلاً در مورد فلسفه جهاد اسلامى نيست; زيرا تجزيه و تحليل