(يُظاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَداً فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقينَ).

«مگر آن گروه از مشركان كه با آنان پيمان بسته ايد و از عمل به پيمان چيزى كم نكرده اند و از كسانى كه بر ضد شما هستند پشتيبانى ننموده اند، با اين گروه تا آخر وقت پيمان، وفادار باشيد، خداوند پرهيزكاران را دوست مى دارد».

5. (فَإِذَا انْسَلَخَ الأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُوا لَهُمْ كُلَّ مَرْصَد فَإِنْ تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلوةَ وَاتَوُا الزَّكوةَ فَخَلُّوا سَبيلَهُمْ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ).

«هر وقت ماه هاى حرام سپرى گرديد مشركان را در هر نقطه اى جستيد، بكشيد و بگيريد و محاصره كنيد و در هر كمين گاه براى دستگيرى آنان بنشينيد، هرگاه توبه كردند و نماز گزاردند و زكات پرداختند، آنان را رها كنيد; زيرا خداوند بخشنده و مهربان است».

وقتى دولت جوان اسلام پايه گذارى گرديد; پيامبر گرامى براى تثبيت موقعيت حكومت جوان خود با قبايلى پيمان بست. آنها بر دو دسته بودند:

1. گروهى علاقه مند و وفادار به پيمان;

2. گروهى ناكث و پيمان شكن.

در اين قطع نامه از آن گروه رفع امان گرديده و جان و مال آنان بى ارزش شمرده شده، كه به پيمان هاى خود وفادار نبودند و در هر فرصت مناسبى، از پشت خنجر مى زدند. اين حقيقت از مجموع آيات شانزده گانه سوره به خوبى روشن مى گردد. اكنون جمله هايى كه گروه وفادار را از گروه ناكث و پيمان شكن جدا مى سازد:(إِلاّ )