داشت وناچار بايد طبقه افتاده، با وضع رقّت بارى به سر ببرند.

به جهت چنين فكر ماديى است كه امروز، دارندگان اخلاق مادى براى گردآورى اعانه براى مصيب زدگان مجالس جشن ترتيب مى دهند و درآمد آن را به مصيبت زدگان مختص مى گردانند.

اين همان روح مادّيگرى و حبّ ذات و شخص پرستى است; كه حاضر نيست دينارى در رفع نيازمندهاى دردمندان خرج كند، مگر در آن جا كه در برابر آن نفع شخص و لذت نفسانى داشته باشد، در حالى كه ضرر اخلاقى اين موضوع از منافع اقتصادى آن به مراتب بيشتر است.

عالى ترين برنامه هاى انسانى

اسلام كه مكتب عالى انسانى و اخلاقى است، مى گويد تمام كمك ها بايد ريشه اى معنوى و محرك خدايى داشته باشد. اسلام علاوه بر رفاه مستمندان به پرورش فضايل اخلاقى و سجاياى انسانى، علاقه تامى دارد و انفاق را در تحت شرايط معينى مى پذيرد. كردار افراد رياكار را باطل مى داند و اعمال كسانى را كه محرك آنها جلب توجه مردم و تثبيت خوشنامى خود مى باشد، پوچ و بى ارزش مى شمرد.

اسلام معتقد است بايد سرچشمه تمام كارهاى نيك، خدا وجلب رضايت او باشد و با اين حالت، ديون واجب و مستحب خود را ادا كنند.

در آيه هاى 53 و 54 مى فرمايد: انفاق مردان منافق قبول نمى شود; زيرا آنان: (كَفَرُوا بِاللّهِ وَرَسُولِهِ)ومحرك خدايى ندارند و تمام كارهاى نيك را از روى كرامت و بى رغبتى و ترس از حكومت اسلام صورت مى دهند.