رسيدگى كرد و تا آن جا كه ممكن است; رضايت خاطرشان را به دست آورد; زيرا در غير اين صورت، طبقه زحمتكش بر ضد ثروتمندان شورش مى كنند و زندگى آرام آنها را به هم مى زنند. ثروتمندان براى بقاى رفاه خود، بايد مراكزى از قبيل بيمارستان و پرورشگاه و مدارس براى عموم بسازند و يا كارگران را در درآمد مؤسسات بزرگ صنعتى شريك سازند، تا رضايت طبقه رنجبر تأمين شود.

اين طرز تفكر، يك نوع طرز فكر مادى و نمايانگر اصول اخلاقى مادى است; زيرا فرد نيكوكار از آن جا كه خود را دوست مى دارد و به نفسانيات و ارضاى غرايز جسمانى خود كاملاً علاقه مند است و نيل به آمال و آرزوهاى مادى خود را رهين تعاون و دستگيرى از طبقه منحط اجتماع مى داند، از اين لحاظ، دست به انفاق و تعاون و تأسيس مؤسسات خيريه مى زند و اگر ما بخواهيم اين مطلب را در جمله كوتاهى بگنجانيم بايد بگوييم اين طرز تفكر عبارت است از: «خدمت به اجتماع در پرتو حب ذات و بقاى شخصيت». اين طرز تفكر دو ضرر اساسى دارد:

الف) هرگاه تمام خدمات ما در پرتو علايق شخصى صورت پذيرد، در حقيقت بايد ديگر ملكات فاضله انسانى ناديده گرفته شود و براى رحم و مروّت و شفقت و عواطف و علايق انسانى مفهومى نباشد; در اين موقع حيوانى شده ايم كه تمام هستى را براى خود خواسته و غير از حبّ ذات، هدفى ديگر نخواهيم داشت، بلكه مى توان گفت كه در ميان چارپايان و پرندگان، مظاهرى براى اين خصال حميده پيدا مى شود، ولى انسان با آن كمالات و آن صفات عالى، خود را به قدرى تنزّل دهد كه كمتر از حيوان مى گردد.

ب) به طور مسلّم كمك ها و تعاون هايى كه ريشه آنها را علايق شخصى تشكيل دهد، دوام پذير نيست; زيرا هرگاه ثروتمندان موقعيت خود را محكم واستوار ببينند ديگر هيچ محرّكى براى تأسيس مؤسسات خيريه و شركت هاى تعاونى نخواهند