است در مقام انفاق به دادن زكات اكتفا نكنند و لازم است به همسايگان، برادران و خويشاوندان نيكى كنند».

در تأييد نظر فوق مى توان گفت همان طورى كه بايد واجبات شرع عملى گردد، هم چنين بايد مستحبات شرع مقدس به كلى متروك نگردد و صحيح نيست كه تمام افراد تصميم بگيرند وظايف استحبابى را به طور كلى ترك نمايند و اثرى از آن به چشم نخورد هر چند هر فردى با قطع نظر از ديگران مى تواند ترك كند.

انفاق در راه خدا در غير موارد لزوم، اگر چه امر مستحب مؤكدى است و انسان مى تواند پس از اخراج حقوق لازم، باقى مانده را به خود اختصاص دهد; ولى جامعه اسلامى حق ندارد به طور كلى اين وظايف مستحبى را ترك بگويد و در صورت وجود چنين تصميمى، حاكم شرع بايد مداخله نموده و همگى در رواج آن بكوشند.