تحت شماره درنمى آيد، يا مقصود از «سبيل اللّه» موارد معينى است، چنان كه در برخى از آيه ها نيز همين لفظ در مورد معينى به كار رفته است؟

هرگاه مقصود، مطلق مصارف خيريه و كارهاى نيك باشد در چنين صورت، با آيات ديگر كه براى انفاق حدى معين كرده است مناقض خواهد بود، ولى اگر منظور، موارد معينى باشد، نه با آيه هاى ديگر متناقض مى شود و نه بر مدعاى قائل دلالت خواهد نمود.

مفسران به اتفاق كلمه مى گويند كه مقصود از «سبيل اللّه» در آيه زير، جهاد است:

(وَأَنْفِقُوا فِى سَبِيلِ اللّهِ وَلا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ).

«در راه خدا (جهاد) انفاق كنيد و خود را به مهلكه نيفكنيد».

گواه مفسّران بر اين مطلب، همان ماقبل و مابعد آيه است كه صريحاً درباره جهاد است. بنابراين هيچ اشكالى ندارد كه بگوييم مقصود از آن لفظ در آيه مورد بحث، اين است كه كسانى كه اموال خود را كنز مى كنند و آن را در راه خدا (مانند جهاد و امثال آن كه انفاق در آن موارد لازم و واجب است) خرج نمى كنند، در انتظار عقاب الهى باشند.

تصور نشود كه مى خواهيم بگوييم: كلمه «سبيل اللّه» در هر دو مورد در يك معنا (جهاد) استعمال شده است، تا گفته شود: در آيه اى كه در سوره بقره است، سياق و روابط آيات، قرينه بر اين است كه مقصود از آن جهاد است و چنين قرينه اى در آيه مورد بحث وجود ندارد; بلكه مى خواهيم بگوييم: مراد از«سبيل اللّه» در آيه مورد بحث مواردى است كه به حكم شرع و فقه اسلامى، لزوم انفاق در آن موارد واجب و لازم است; مانند جهاد، زكات وخمس، امر به معروف و نهى از منكر، و گنج كردن ثروت در چنين مواقعى حرام است و مقصود از استدلال با آيه سوره بقره،