عرفاً در چنين موارد گفته مى شود كه فلانى تمام ثروت خود را در راه خدا داد; در صورتى كه قسمتى از ثروت خود را انفاق كرده است، ولى از آن جا كه اين انسان، بيش از وظيفه لازم انفاق نموده و آن چه را داده بيش از آن بوده كه براى خود نگاه داشته است; از اين لحاظ گفته مى شود كه تمام اموال خود را در راه خدا انفاق مى نمايد.

نكته ديگر اين كه، اين گروه از آيات كه به حسب ظاهر دلالت دارند بر اين كه افراد متقى و يا مؤمن كسانى هستند كه تمام اموال خود را انفاق مى كنند، متكفل بيان برنامه اى استحبابى است، ولى هرگز حكم اجبارى و وجوبى نيست و از هر نظر، با آيه هايى كه دستور مى دهد قسمتى از اموال را در اختيار سائل و بينوا بگذاريد، مخالف نخواهد بود.

اسلام نظر خود را درباره مقدار انفاق و خرج كردن، در ضمن جمله كوتاهى چنين بيان مى فرمايد:

(وَالَّذِينَ فِى أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ )*لِلسّائِلِ وَالْمَحْرُوم).[1]

«كسانى كه در ثروت آنها سائل ومحروم سهمى دارند».

بنابراين هرگاه بنا بود كه تمام مازاد را سائل و محروم ببرند، گفتن اين كه سائل و محروم سهمى دارند، صحيح نبود.

تفسير آيه مورد بحث

ظاهر آيه مى رساند كسانى كه طلا و نقره را حبس مى نمايند و آن را در راه خدا خرج نمى كنند، در انتظار عذاب الهى باشند. ولى بايد ديد، كه مقصود از «سبيل اللّه» چيست؟ آيا مقصود تمام مصارف خيريه اى است كه حدّ و حدودى ندارد و