(قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللّهِ نُورٌ وَكِتابٌ مُبِينٌ).[1]

«به سوى شما از جانب خدا نور; و كتاب روشن آمده است».

مؤلف المنار مدعى است كه مقصود از «نور» در آيه مورد بحث (وَاللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ) همان اسلام و آيين خداست و مقصود از اتمامش تكميل آن است و خداوند به موجب آيه(اليَومَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ) به وعده خود وفا نمود، ولى با وجود اين مى توان گفت كه مقصود از «نور» همان پيامبر اكرم و يا كتاب آسمانى اوست و منظور از اتمام، نفوذ قدرت و غلبه جهانى او، و هرگاه مقصود قرآن باشد، منظور از اتمام آن، نشر و رساندن و گسترش آن است.

بزرگ ترين مانع براى پيشرفت اسلام

شدّت عمل مشركان در آغاز اسلام بيش از اهل كتاب بود; ولى چون از نظر استدلال ناتوان بودند در برابر منطق قوى و نيرومند اسلام به زانو درآمدند و بسيارى از آنها پيرو آيين حق گرديدند و گروهى متوارى و يا در صحنه هاى نبرد كشته شدند; از اين جهت طليعه اسلام مقارن با زوال و سقوط دولت شرك شد ولى پيروان آيين هاى آسمانى پيشين با داشتن تورات و انجيل كه قرآن درباره آنها مى فرمايد: (إِنّا أَنْزَلْنا التَّوراةَ فِيها هُدىً وَنُورٌ)[2]; (وَآتَيْناهُ الإِنْجيلَ فِيهِ هُدَىً وَنُورٌ)[3] و در هر دو كتاب نشانه هاى ظهور پيامبر اسلام وارد شده است، شايسته بود كه در پذيرفتن آيين محمّد (صلى الله عليه وآله وسلم)پيشگام باشند، امّا از روزى كه ستاره اسلام طلوع نمود تا به امروز، كه چهارده قرن از آن مى گذرد، پيوسته اين آيين پاك از طرف اين گروه مورد حمله قرار