طبعاً در ميان اين سه صورت، تنها، صورت نخست صحيح و قابل قبول خواهد بود.[1]

پاسخ اين استدلال نيز روشن است، زيرا در اينجا مى توان گفت حركت جسم مخلوق دو قدرت است و اجتماع دو قدرت بر يك مقدور در صورتى محال است كه هر دو قدرت به طور مستقل و در عرض يكديگر قرار گيرند، نه در طول يكديگر، و يكى وابسته به ديگرى باشد، در اين مورد، جريان از همين قبيل است زيرا خدا به دو صورت در صفحه كون قدرت نمايى مى كند.

1. با آفرينشگرى مستقيم خود، موجوداتى را كه از نظر قداست و كمال به او نزديكترند مانند مجردات، ايجاد مى كند.

2. با آفريدن يك سلسله موجودات طبيعى و اعطاء قدرت وابسته به گروهى از آنها مانند انسان، آنگاه كه خواهان انجام چيزى باشند، به قدرت خود تجلى مى بخشد، ديگر لازم نيست كه مستقيماً و از غير مجراى قدرت انسان، دست به كار شود و چيزى را موجود كند.

در استدلال مستدل يك اصل، مسلم گرفته شده است و آن اين كه همه اشياء مقدور خدا است و قدرت نمايى حق پيوسته به صورت مستقيم و بدون سبب سازى انجام مى گيرد در حالى كه معنى اين كه همه اشياء مقدور خدا است، چنين قدرت نمايى نيست، بلكه براى قدرت نمايى او دو راه وجود دارد كه هر دو را يادآور شديم:

ج: هرگاه فعل انسان مخلوق خود انسان باشد، در صورت اختلاف اراده او با اراده خدا با مشكل بزرگى روبرو مى شويم، مثلاً انسان خواهان حركت