«خداوند هر كس را بخواهد براى خود برمى گزيند و كسانى را كه به درگاه او انابه و تضرع مى نمايند به سوى خدا هدايت مى كند».

و در آيه ديگر چنين مى فرمايد:

(وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَولا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَيَهْدى إِليهِ مَنْ أَنابَ).[1]

«كافران مى گويند چرا از سوى پروردگار آيه اى بر پيامبر نازل نگرديد(تا ما ايمان آورده، هدايت شويم) به آنان بگو خداوند هر كس را مى خواهد گمراه مى كند و ه ركس را كه به سوى او توجه و تضرع نمايد، هدايت مى كند».

اين آيه را مى توان از گوياترين آيات قرآن در مسأله هدايت و ضلالت بشمار آورد، كه نظر واقعى قرآن درباره اين مسئله به روشنى بيان مى كند و يادآور مى شود كه هرگز خداوند حكيم بدون ملاك و آمادگى قبلى انسان، از طريق به كار بستن يك سلسله عواملى كه كاملاً در اختيار او است، خواهان گمراهى يا هدايت كسى نمى شود.

براى روشن شدن اين مطلب به توضيح بيشترى پيرامون آيه مى پردازيم:

گويا كافران، قرآن مجيد را معجزه و دليل كافى بر درستى مدّعاى پيامبر نمى دانستند و چنين وانمود مى كردند كه خواستار هدايت به سوى پروردگار مى باشند ولى مشروط بر اين كه آيت و معجزه اى غير از قرآن از جانب خدا بر پيامبر نازل گردد.