خدا و رعايت آن در همه ابعاد زندگى فردى و اجتماعى، فكرى و عملى، قلمداد گرديده است.

و به ديگر سخن: از دو هدايت به طور ضمنى سخن به ميان آمده است:

1. هدايتى كه مايه گزينش رضاى خدا در ابعاد زندگى مى گردد.

2. هدايتى كه پس از پيروى از رضاى خدا، شامل حال انسان مى گردد و علت هدايت دوم كاملاً يك فعل اختيارى است.

4. مجاهده در راه خدا

(وَالَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَإِنَّ اللّهَ لَمَعَ الْمُحسِنينَ).[1]

«كسانى را كه در راه ما جهاد نمودند به راههاى خود هدايت مى كنيم و خداوند با نيكوكاران است».

عامل هدايت در اين آيه، جهاد در راه خدا معرفى شده است و چون جهاد به طور مطلق ذكر شده است، هرگونه جهادى را شامل مى شود جهاد با دشمن درونى و يا جهاد با دشمن برونى (جهاد اكبر و جهاد اصغر) يك چنين جهاد همه جانبه اى انسان را شايسته دريافت هدايت ويژه الهى مى نمايد.

و در اين آيه بسان آيات پيشين از دو هدايت سخن به ميان آمده است هدايت برانگيزنده جهاد، و هدايتى كه پس از جهاد به انسان دست مى دهد.

5. انابه و تضرع به سوى خدا

(اللّهُ يَجْتَبى إِليهِ مَنْ يَشاءُ وَيَهْدِى إِليهِ مَنْ يُنيبُ).[2]