هيچ كس حق احتجاج با خدا را ندارد،(لا يُسْئَلُ عَمّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْألُونَ). خداوند از ازل به گناهانى كه از ابليس و پيروان او سر مى زند آگاه بوده و آنها را براى اين منظور آفريده است، همان گونه كه از عبادت و فرمانبردارى صالحان عالم آگاه بود و آنها را نيز براى اين مقصود خلق نموده است و هر يك از آنان به مقتضاى قضاء و قدر الهى، عمل مى كنند و كسى را توان تعدّى از اين تقدير و مشيت الهى نيست.

و در جاى ديگر مى گويد:

همه اين كارها به مشيّت و تدبير الهى بوده و مقتضاى علم پيشين خدا مى پاشد و هر كس علم پيشين خدا را قبول دارد، بايستى اراده سابق و تقدير خداوندى را نيز بپذيرد.[1]

نتايج نامطلوب اين تفسير

همان گونه كه ملاحظه مى شود اين تفسير از قضاء و قدر به همان برداشت و تفسير عاميانه از اين دو واژه باز مى گردد و لازمه چنين قضاء و قدر، همان نظريه نادرست جبر است كه با اصول مسلّم دين چون اصل بعثت پيامبران، تكليف انسانها، قانون پاداش و كيفر و... سازگار نيست و گذشته از اين، چون اين تفسير از طرف چهره هاى سرشناسى چون احمد بن حنبل ارائه گرديده است، آيين مسئوليت آفرين اسلام را در افكار عمومى به عنوان آيينى كه روح تحرّك و مسئوليت را در انسان مى ميراند و او را به بى تفاوتى و خمودگى دعوت مى كند، عرضه مى نمايد: