چهل سال گريست چنانچه فرمود:

((فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَ اللهُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما تَصِفُونَ))[1](.)

«من صبر زيبا خواهم داشت و در برابر گزارش شما فرزندان از خداوند يارى مى طلبم».

در عين حال قرآن درباره او مى فرمايد:

((وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ))[2](.)

«و چشمان او از اندوه ـ گريه ـ سفيد شد، امّا خشم خود را فرو مى برد».

تا آنجا كه اسلام ـ در صورتى كه مصيبت براى شخص گران و سنگين باشد ـ در مرگ پدر اجازه چاك زدن پيراهن را نيز داده است. روزى كه امام هادى(عليه السلام) درگذشت، فرزند وى امام حسن عسكرى(عليه السلام) يقه خود را چاك زد. آنگاه كه به حضرت اعتراض شد، حضرت فرمود: تو آگاه از حكم الهى نيستى، موسى بن عمران در مرگ هارون پيراهن را چاك زد.[3]

درست است، آداب نخستين اين است كه در مرگ عزيزان داد و فرياد نشود و پيراهن چاك نگردد،[4] ولى گاهى عظمت مصيبت براى فرد به قدرى سنگين مى شود كه تاب و توان را از دست مى دهد، در اين مورد اسلام به عنوان استثنا در مواردى اجازه مى دهد.

عزادارى در مرگ عزيزان

تاكنون سخن در مورد گريه فردى بود. ولى گاهى شرايط ايجاب مى كند براى فرد درگذشته مجلسى برپا شود و بر آن عزيز گريه كنند و عزادارى نمايند. پيشواى بزرگ ما رسول خدا(صلى الله عليه وآله) هنگامى كه از اُحد به مدينه برگشت با خبر شد كه زنان انصار بر شهداى خود گريه مى كنند. حضرت فرمود امّا حمزه عزادار و گريان ندارد! انصار با شنيدن اين جمله، به زنان خود گفتند: هر كس خواست براى شهيد خود گريه كند، ابتدا بر حمزه عموى پيامبر بگريد.(بنا به گفته مؤلف مجمع الزوائد) اين رسم تاكنون ادامه دارد و مردم بر هيچ مرده اى گريه نمى كنند، مگر آن كه ابتدا بر حمزه بگريند.[5]

عزادارى براى سيدالشهدا حسين بن على(عليه السلام)

نويسندگان وهابى عزادارى ميليونى شيعيان را در روزهاى محرم نشانه گرفته و شديداً از آن انتقاد مى كنند. علت انتقاد اين است كه شيعيان با برپايى مراسم عزادارى آن هم به صورت هاى گوناگون، تاريخ خلفا و سلفى ها را زير سؤال مى برند و آنان را دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) و فرزندان پيامبر(صلى الله عليه وآله)معرفى مى كنند.

از اين جهت كوشش مى كنند اين نداى الهى كه از درون انسان ها سرچشمه مى گيرد خاموش شود، در حالى كه هدف از عزادارى براى امام حسين(عليه السلام) احياى مكتب اوست. شيعه با راهپيمايى و سرودن اشعار سوزناك يادآور مى شود مذهب شيعه، مذهب حق طلبى و عدالت خواهى و جهاد و مبارزه در اين راه است.