بخش اول

آثار سازنده زيارت

از ديدگاه قرآن و سنّت

«زيارت» در لغت به معنى «قصد» است و در موردى به كار مى رود كه فردى از نقطه اى به نقطه اى براى ديدار شخصى يا مكانى برود و هدفش از اين كار تعظيم و تكريم آن فرد يا آن مكان باشد[1]. گاهى نيز زيارت به جمله ها و عباراتى گفته مى شود كه انسان با آنها با فرد سخن مى گويد و اين اصطلاحى ديگر غير از اصطلاح لغوى است.

فطرت و آيين اسلام

آيين اسلام، آيين فطرى است و دستورهاى آن، با آفرينش انسان، هماهنگ و همسوست; اين آيين، از هر نوع تشريع خلاف فطرت، پيراسته است. قرآن مجيد بر اين اصل تصريح مى كند و مى فرمايد:

((فَأقِمْ وَجْهَكَ لِلدّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللهِ الَّتى فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها لا تَبْديلَ لِخَلْقِ الله ذلِكَ الدّينُ القَيِّمُ ولكِنّ أكْثَرَ النّاسِ لا يَعْلَمونَ))[2]

«پس رو به آيين حق گرا ـ توحيد خالص ـ كن كه خداوند در نهاد انسان ها جاى داده است. دگرگونى در آفرينش الهى نيست. اين است آيين استوار، ولى بيشتر مردم نمى دانند».

مثلاً انسان پيوسته عدل و داد را دوست داشته و از ظلم و ستم بيزار بوده است. به زندگى اجتماعى علاقه مند، و از زندگى در بيغوله ها گريزان مى باشد و همچنين....

اينك مسأله ديدار چهره هاى محبوب را در آرامگاه هاى شان از نظر اسلام بررسى مى كنيم.

علاقه به درگذشتگان فطرى است

هر انسان سالمى به پدران و مادران و فرزندان و بستگان و دوستان خود علاقه دارد، و گاهى هستى خود را فداى آنها مى كند، و پس از درگذشت آنها نيز به ياد آنها مى باشد، و در خانه دل، مهر و محبت آنها را پرورش مى دهد، و لذا آثار و يادگارهاى آنها را حفظ مى كند. از اين جهت، پس از خاكسپارى، علاقه مند است كه مهر جوشان خود را در كنار قبر آنها به نمايش بگذارد، تا رابطه او با اين از دست رفتگان قطع نشود، و آرامگاه آنان به صورت خاصى محفوظ بماند. بنابراين