در مقابل گروه نخست كه مى گفتند كه: ((ربّهم أعلم بهم)). بنابراين مسجدسازى در كنار مدفن اولياى الهى گذشته از اين كه مطابق فطرت بوده، مورد تأييد شرايع پيشين الهى نيز بوده است.

محدث معاصر آقاى البانى كه سرسپرده وهابيان بوده، با پيش داورى خاصى در دلالت آيه بر جواز مسجدسازى در كنار قبور اوليا، خدشه كرده ومى گويد: مقصود از ((وَقالَ الَّذينَ غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ)) اميران و متنفذان قوم بودند ومعلوم نيست كه آنان انسان هاى مؤمن و صالحى بوده باشند.[1]

ولى ايشان از دو مطلب غفلت كرده است:

1. مقصود از جمله ((غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ)) به شهادت اين كه ضمير ((عَلى أَمْرِهِمْ)) به اصحاب كهف برمى گردد، كسانى است كه از اسرار اصحاب كهف آگاهى پيدا كرده بودند، در مقابل گروه نخست كه اظهار بى اطلاعى كرده و گفتند ((رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ)) بنابراين، پيشنهاد كنندگان، انسان هاى والايى بودند كه از اسرار اين گروه به روشنى آگاهى داشتند نه صاحبان قدرت.

2. فرض كنيد مقصود از((غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ)) كسانى هستند كه غالب و پيروز شدند، ولى مقصود غلبه دينى است، نه غلبه نظامى; زيرا طبرى در تفسير خود يادآور مى شود آنگاه كه اصحاب كهف پس از سيصد و اندى سال از خواب بيدار شدند فردى را از ميان خود برگزيدند كه به شهر برود و غذايى تهيه كند. اين فرد آنگاه كه گام از غار بيرون نهاد، اوضاع را دگرگون ديد، بر ديوار تكيه كرده و به اطراف خود مى نگريست و با خود مى انديشيد تا ديروز اگر كسى در اين شهر نام عيسى را مى برد كشته مى شد، امّا حالا در همه جا نام عيسى شنيده مى شود. سپس گفت: شايد اينجا آن شهرى نيست كه من ديده ام.[2]

اين قطعه تاريخى حاكى است كه مقصود از گروه پيشنهاد كننده موحدانى بودند كه آيين مسيح را برگزيدند و اگر هم مقصود از ((غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ)) غلبه و پيروزى باشد منظور، غلبه از نظر دينى و رسميت دين و آيين بوده است.

2. مرقد رسول خدا در درون مسجد النبى(صلى الله عليه وآله)

روزى كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به لقاء الله پيوست، خانه او جزو مسجد نبود و او در همان خانه خود با تصويب صحابه به خاك سپرده شد. پس از خاكسپارى او، همسرش عايشه ساليان درازى در آن خانه نماز مى گزارد[3] و هرگز احدى از صحابه به وى اعتراض نكرد كه تو چرا در كنار قبر نماز مى خوانى؟

آنگاه كه در سال 88 در دوران خلافت وليد بن عبدالملك مسجد پيامبر توسعه يافت، فرماندار مدينه يعنى عمر بن عبدالعزيز به فرمان «وليد» تمام اتاق هاى همسران پيامبر را كه ديوار به ديوار مسجد ساخته شده بودند تخريب كرد و جزو مسجد قرار داد و در نتيجه قبر مبارك در درون مسجد قرار گرفت و هرگز نه تابعان و نه فقيهان مدينه، به اين عمل اعتراض نكردند و بالاتر از همه اين كه حضرت سجاد(عليه السلام) بر اين عمل ايراد نگرفت.

اين عمل حاكى از آن است كه قرار گرفتن مسجد در كنار مشاهد اوليا و نماز گزاردن در آنها به عنوان تبرّك اشكالى ندارد و از آن زمان تا به حال كه سيزده قرن مى گذرد تمام مسلمانان جهان حتى وهابيان گرداگرد مرقد شريف رسول خاتم(صلى الله عليه وآله) نماز مى گزارند و كسى اعتراض نمى كند.

آرى، در زمان تخريب، فقيهى به نام سعيد بن مسيّب اعتراض كرد[4] ولى سبب اعتراض او در تاريخ نيامده است. احتمال دارد تخريب اتاق هاى همسران نبى بدون رضايت صاحبان آنها صورت گرفته بود از اين نظر سعيد بن مسيّب اعتراض كرد.

احتمال ديگر اين كه نظر او اين بود كه اين خانه هاى بسيار بى آلايش به همان حالت بماند تا براى آيندگان عبرت باشد. و