(«)و قال الذين غَلَبوا على أمرِهم لَنَتَّخِذَنَّ عليهم مسجداً»: «گروه ديگر كه در اين كار پيروز شده بودند گفتند كه بر روى قبور آنان مسجد مى سازيم و مدفن را مسجد انتخاب مى كنيم».

قرآن اين دو نظر را نقل مى كند بى آن كه انتقاد كند. بنابراين مى توان گفت اگر اين دو نظر خلاف بودند قرآن انتقاد مى كرد، يا عمل آنان را با لحن اعتراض و انتقادآميز نقل مى نمود. در هر حال اين دو نظر حاكى است كه هر دو كار، وسيله بزرگداشت اوليا و صالحان مى باشد.

***

2. اظهار مودت به ذى القربى

قرآن مجيد به ما دستور مى دهد كه به بستگان و خويشاوندان پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله) مهر بورزيم، آن جا كه مى فرمايد:

((قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى))(.)

«بگو! من بر رسالت، اجرى جز علاقه و دوستى خويشاوندانم نمى خواهم».

بديهى است از نظر مسلمانان، يكى از طرق ابراز علاقه به خاندان رسالت، همان حفظ قبور و تعمير آن هاست و اين راه و رسم در ميان ملل جهان نيز وجود دارد و همگى آن را نوعى اظهار مهر و محبت به صاحب قبر مى دانند و لذا شخصيت هاى بزرگ سياسى و علمى را در كليساها يا مقابر معروف، دفن كرده اطراف آن را گل كارى و درخت كارى مى كنند.

اكنون سؤال مى شود كه آيا بنا ساختن بر مراقد آنان، اظهار مهر و مودّت نيست؟! و ويران كردن قبّه نبوى و يا ويران كردن آرامگاه بزرگان دين، اهانت به ساحت مقدس آن ها نيست؟

نتيجه: جلوگيرى از هر نوع بنا و يا ويران كردن بناهاى اين قبور سبب مى شود كه مراقد شريف آنان محل رفت و آمد حيوانات و در نتيجه آلوده شدن آن ها گردد و هيچ انسان خردمندى اين عمل را دوستى با اهل بيت نمى شمرد بلكه آن را نوعى عداوت و بى ادبى تلقى مى كند.

اگر موحدان پيش از اسلام بر روى قبور پيامبران و اوصياى آنان بنايى مى ساختندبه خاطرهمين انگيزه بود كه:

اولا از آنان تكريم و تجليل شود.

ثانياً برهنه گذاشتن مرقد آموزگاران الهى سبب مى شود آرامگاه آنان بر اثر رفت و آمد حيوانات به آلودگى كشيده شود; و اين، نوعى بى احترامى به آنان به شمار مى رود. از اين جهت قبور پيامبران مانند ابراهيم خليل و ساير پيامبران بنى اسراييل تاكنون به وسيله بناهاى ارزشمندى محفوظ مانده و هم اكنون اين بناها در عراق، سوريه، اردن، فلسطين اشغالى و مصر برپاست و هزاران گردشگر مسلمان به زيارت آنان شتافته و اداى احترام مى كنند.

***

3. بيوت اوليا و مزار آنان

خانه هاى پيامبران و صالحان از اعتبار و منزلت خاصى برخوردار است. اين منزلت ارتباطى به جنبه مادى و جسمانى آن ها ندارد; زيرا خانه هاى آنان به سان خانه هاى ديگران از خشت و گل و يا آجر و گچ ساخته مى شده; بلكه اين ارزش به خاطر انسان هاى والايى است كه در آن ها سكونت داشته اند.