اين ولى الهى با داشتن مقام ولايت، از امت خود دور بود. حال اگر پيشواى الهى بايد پيوسته مفيض ونور بخش باشد، غيبت او را چگونه مى توان توجيه كرد؟

قرآن صريحا مى گويد: يونس پس از خروج از شكم ماهى باز بسوى جمعيت صد هزار نفرى اعزام گرديد[1]. از اينكه با ر ديگر خداوند او را براى هدايت مردم اعزام داشت مى توان حدس زدكه وى درمدت حبس، داراى مقام ولايت الهى بوده است، چيزى كه هست دراين مدت روى مصالحى از تبليغ وهدايت بازمانده بود. اين حقيقت در صورتى به خوبى روشن مى شود كه بدانيم مقصود از جمعيت صد هزار نفرى ويا بيشتر، همان قوم پيشين يونس است كه براثر توبه، عذاب را از خود دور كرده بودند.

4ـ ميان نبوت ووقت تبليغ حضرت مسيح، فاصله زمانى وجود داشت

قرآن مجيد از پيامبرى سخن مى گويد كه در دوران كودكى وشير خوارگى به مقام نبوت مفتخر گرديده است، اما تبليغ وهدايت او پس از ساليان درازى آغاز شده است. مگر نه اين است كه قرآن درباره حضرت مسيح چنين مى گويد:

«من بنده خدا هستم كتاب به من داده ومرا از پيامبران قرار داده است»[2].

حضرت مسيح اين سخن را در نخستين ايام زندگى خود گفت، ولى نفع عمومى وهدايت همگانى او درسى سالگى آغاز گرديد. هر فرد بى غرضى لازم است شيوه هاى هدايت نوح، ولى زمان حضرت موسى، وحضرت مسيح را در زندگى امام زمان پياده كند.