رفع نيازمندى خويش وبر طرف ساختن كمبودهاست، ولى دركار خدا هدف متوجه ديگران ورفع نيازهاى آنهاست، چرا كه ذات او ازهر نظر بى پايان است وعارى از هرگونه كمبود وبا اين حال انجام دادن كارى به نفع خود درباره او مفهوم ندارد. حالا به اين مثال توجه كنيد:

درزمينى مستعد وآماده، باغى پر گل وميوه احداث مى كنيم، در لابلاى درختان وبوته هاى گل، علف هرزه هايى مى رويند، هروقت به آبيار ى آن درختان برومند مى پردازيم علف هرزه ها نيز از پرتو آنها سيراب مى شوند.

دراينجا ما دو هدف پيدا مى كنيم. هدف اصلى كه آب دادن درختان ميوه وبوته هاى گل است وهدف تبعى كه آبيارى علف هرزه هاى بى مصرف مى باشد.

بدون شك هدف تبعى نمى تواند انگيزه عمل گردد وياحكيمانه بودن آن را توجيه كند، مهم همان هدف اصلى است كه جنبه منطقى دارد.

حال اگر فرض كنيم بيشتر درختان باغ خشك شوند وجز يك درخت باقى نماند، اما درختى كه به تنهايى گلها وميوه هايى را كه از هزاران درخت انتظار داريم به ما مى دهد، بدون ترديد براى آبيارى همان يك درخت هم كه باشد آبيارى وباغبانى را ادامه خواهيم داد، گواينكه علف هرزه هاى زيادى نيز از آن بهره گيرند، واگر يك روز آن درخت نيز بخشكد آنجاست كه دست از آبيارى باغ مى كشيم هرچند علف هرزه ها بميرند. آنها كه درمسير تكاملند درختان وشاخه هاى پر برند.

آنها كه به پستى گراييده ومنحرف وآلوده اند، علف هرزه هاى اين باغند.

مسلماً اين آفتاب درخشان، اين مولكولهاى حيات بخش هوا، اين همه بركات زمين و آسمان براى آن آفريده نشده است كه مشتى فاسد وهرزه به جان يكديگر بيفتند وبه خوردن يكديگر مشغول شوند وجز ظلم وستم وجهل وفساد محصولى براى اجتماع آنها نباشد، نه هرگز هدف آفرينش نمى تواند اينها باشد.