قطعى شد، نظام وپيوستگى آنان چنان گسسته گرديد كه هر كدام به گوشه اى فرار كرده و دست ازنبرد كشيدند، وگروهى به فكر افتادند كه به دشمنان بپيوندند.

ولى وقتى خبر قتل پيامبر تكذيب شد ومسلمانان ازحيات رهبر خود آگاه گرديدند و عده اى پيامبر رابا چشمان خود ديدند، لشكر از هم پاشيده، بار ديگر به دلگرمى وجود رهبر، ازنقاط مختلف كوه احد، ازميان كوهها وزير صخره ها، دور پيامبر گرد آمدند ونبرد ودفاع را از سر گرفتند، خدااين حقيقت را در قرآن بيان كرده مى فرمايد:

(وَمَا مُحَمّـدٌ إلاَّ رَسُـولٌ قَدْ خَلَـتْ مِـنْ قَبْلِـهِ الرُّسُـلُ أفَـإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقَابِكُمْ وَمَنْ يَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّاللّهَ شَيْئَاً وَ سَيَجزِيِ اللّهُ الشاكِرينَ) (آلعمران، آيه 138)

محمّد پيامبرى نيست كه بيش از او نيز پيامبرانى آمده اند، آيا اگر بميرد ويا كشته شود، به دوران جاهليت باز مى گرديد؟ هركس به آن عصر باز گرددخدا را ضرر نمى رساند وخدا سپاسگزاران را پاداش مى دهد.

اكنون درباره امام زمان اين اصل راپياده كنيم: آيا اعتقاد به وجود امام حى وزنده وحاضر وناظر ومستعد وآماده براى قيام موقعى كه خدا بخواهد، درحفظ وحدت جمعيت، بالأخص آماده كردن افرادبراى نهضت بر ضد ظلم وجور، برضد استبداد وخودكامگى وبر ضد افسانه پرستى وتفرقه اندازى، مؤثر نيست؟

هرگاه جمعيّتى معتقد شود كه رهبر آنان درقيد حيات وزندگى است وپيوسته مترقب فرمان الهى است كه از پس پرده غيبت بيرون آيد، بطور مسلم چنين گروهى نااميد نشده ووحدت كلمه خودرا از دست نداده و درحفظ مكتب خويش كوشا ميباشند وپيوسته براى هدف، قوه ونيرو توليد وتربيت مى كنند.

ولى هرگاه به اين جمعيت گفته شود: شما فعلاً فاقد رهبريد، رهبر شما در