اداى فريضه حج، با همسر خود ام الفضل رهسپار مكه گرديد وپس از با زگشت ازمكه درمدينه سكنى گزيد وبه بغداد بازنگشت.

تاريخ نه زمان تزويج امام را تعيين مى كند ونه وقت حركت امام به مكه را. هرچند طبرى درتاريخ خود به گونه اى اشعار مى دارد كه حركت امام در همان سال ازدواج خود بود[1]. اماآنچه مسلم است امام در باقى مانده خلافت مأمون، درمدينه به سر مى برد وبه وظايف امامت از طريق تعليم وتربيت و پاسخها ى كتبى به پرسشهاى شيعيان مى پرداخت وبراى دلباختگان مكتب علوى محور هدايت وامام مفترض الطاعه به شمار مى رفت.

مأمون درهيجدهم ماه رجب سال 218هجرى درگذشت. وپس از وى «معتصم» مقام خلافت را اشغال نمود، او نيز از سياست شوم مأمون پيروى كرد واز وجود چنين محور در مدينه بيمناك شد، اورا به جبر وعنف به بغداد طلبيد. امام در بيست وهشت محرم الحرام سال 220 هجرى وارد بغداد شد ودر ذى القعدة الحرام همان سال با دسيسه هاى معتصم از طريق همسر جفا كار خود مسموم وبه فيض شهادت نايل گرديد ودر كنار قبر جد بزرگوار خود موسى بن جعفر (عليه السلام) به خاك سپرده شد[2].

او درمدت اقامت خود در مدينه، شخصيتهاى بزرگى را پرورش دادكه اسامى برخى از آنان رايادآور مى شويم:

1ـ فضل بن شاذان 2ـ عبدالعظيم حسنى 3ـ ابو تمام مؤلف «حماسه» 4ـعلى بن مهزيار(كه تأليفات فراوانى درفقه اسلامى دارد) 5ـ محمد بن ابى عمير 6ـاحمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى و شخصيتهاى ديگرى كه هر كدام چراغهاى فروزان هدايت وعلم و دانش بودند.