حديث نقل مى كردند.»[1].

سخن درباره شخصيت علمى وروحانى امام صادق (عليه السلام) بيش از آن است كه دراين صفحات گرد آيد وما به همين اندازه اكتفا مى كنيم.

امام صادق (عليه السلام) درسال 114 هجرى رهبرى امت را به دست گرفت او درمجموع دوران امامت خود با خلفايى چند از بنى اميه وبنى عباس معاصر بود.از خلفاى بنى اميه افرادى مانند: هشام بن عبدالملك بن مروان، وليد بن يزيد بن عبدالملك، يزيد بن وليد بن عبدالملك، ابراهيم بن وليد بن عبدالملك،مروان بن محمد معروف به مروان حمار، واز خلفاى بنى عباس با عبداللّه بن محمد معروف به سفاح وابو جعفر معروف به منصور دوانيقى هم عصر بود.

از اين كه در مدت سى وچهار سال، هفت خليفه اموى وعباسى زمام امور را به دست گرفتند، پژوهشگران خارجى آن را حاكى از تسلط يك نوع تشنج واضطراب وعدم ثبات بر جامعه اسلامى مى دانند. تشنجى كه موجب شد حكومت دودمان اموى، در سال 132 هجرى منقرض شود وزمام امور به دست فرزندان عباس بيفتد كه آنان نيز در ظلم وستم كمتر از فرزندان بنى اميه نبودند ودرمواردى شديدتر وبدتر از آنها عمل مى كردند.

امام صادق (عليه السلام) حدود پنجاه سال از زندگى خود را در عهد اموى گذراند واز نزديك با جنايات بنى اميه آشنا بود زيرا همانها بودند كه عموى او، زيد بن على را دركوفه به سال 122 هجرى برهنه ووارونه به دار آويختند وجسد او را پنج سال بالايدار نگاه داشتند وسپس آن را پايين آوردند وآتش زدند وخاكستر آن را به درياريختند وامويان به اين نيز اكتفا نكردند، فرزند اويحيى بن زيد را به وضع فجيعى كشتند.