مالك بن انس كه يكى از ائمه مذاهب چهارگانه اهل تسنن است مى گويد من كراراً به حضور امام صادق (عليه السلام) مى رسيدم او را پيوسته در يكى از سه حال مى ديدم: يا نماز مى گزارد ويا روزه دار بود وقرآن مى خواند وهرگز چشمى مانند او رانديده وگوشى نظير آن را نشنيده وهرگز بر قلب انسانى برتر از جعفر بن محمد از نظردانش وعبادت وپرهيزگارى خطور نكرده است[1].

ابو حنيفه كه خود يكى از ائمه مذاهب چهارگانه است مى گويد: «هنگامى كه منصور امام صادق (عليه السلام)رابه عراق آورد،من از طرف منصور دعوت شدم كه با او به بحث بپردازم، من چهل مسئله دراين مورد فراهم كردم تا از او سئوال كنم، وقتى وارد شدم ديدم جعفر بن محمّد طرف راست منصور نشسته است. سلام كردم ونشستم، آنگاه منصور مرا معرفى كرد، سپس به امر منصور مسائل را يكى پس از ديگرى مطرح كردم واو يكا يك را پاسخ گفت. او در هر مسئله آراء ونظريات اهلمدينه واهل عراق وسپس نظريه خود رانيز بيان مى كرد، گاهى با نظريه آنهاموافق بود وگاهى مخالف آنگاه ابو حنيفه مى گويد: من او را دانا ترين فرد تشخيص دادم. زيرا او داناترين فرد، آگاه ترين آنها به عقايد مردم زمان خود ميباشد[2].

درعظمت علمى وشخصيت فر هنگى او كافى است كه او درمدت دوران امامت خود توانست چهار هزار عالم برجسته تربيت كند كه هركدام شخصيتى بزرگ وعالمى كم نظير بودند[3].

حسن بن على وشّاء، كه از استادان حديث مى باشد، مى گويد: «من درمسجد كوفه نهصد استاد حديث مشاهده كردم كه هركدام از جعفر بن محمّد