نكته ديگر اينكه روش كار پيشوايان وبالأخص امثال امام سجاد (عليه السلام) وامام باقر (عليه السلام) كه در شرايط فشار و خفقان به سر مى بردند، به شيوه مخفى وپنهانى وزير زمينى بود. شيوه اى كه موجب مى شد كسى از فعاليتهاى آنان مطلع نشود. همين فعاليتهاى پنهانى گاهى كه آشكار مى شد، خلفا راسخت ناراحت مى كرد و وسايل تبعيد وزندان آنها را فراهم مى نمود وبه خاطر همين كار هاى سرى و مخفى بود كه خليفه وقت، امام باقر را با فرزند عزيزش به شام احضار كردتا از اسرار او آگاه شود.

امام در زمانى كه نشر حديث پيامبر ممنوع بود، به آموختن احاديث رسول خدا مبادرت ورزيد ومسلمانان را با معارف بلند اسلامى وتفسير قرآن واحكام اسلام آشنا ساخت وشخصيت هايى را پرورش داد كه هر كدام از آنها راويان بلند پايه حديث وفقيهانى بلند منزلت بودند. مانند محمّد بن مسلم، زرارة بن اعين، ابو بصير، بريد بن معاويه&...

در عظمت اين افراد كافى است كه امام صادق (عليه السلام) مى فرمايند: مكتب واحاديث پدرم را چهار نفر زنده كردند. آنگاه اسامى آن چهار نفر را به نحوى كه ياد كرديم، ذكر مى نمايند[1].

محمد بن مسلم فقيه عصر خود، سى هزار حديث از امام باقر وشانزده هزار حديث از امام صادق فرا گرفت. يكى ديگر از شاگردان برجسته امام باقر (عليه السلام) جابر جُعْفى است; وى هفتاد هزار حديث از امام باقر شنيده وضبط كرده كه همه را آن حضرت از پيامبر نقل نموده اند[2].

هشام از موقعيت امام باقر وفرزند عزيز او حضرت صادق (عليه السلام) سخت بيمناك بود، از اين جهت به حاكم مدينه دستور داد كه هر دو را روانه شام سازد. مسافرت