دمشق دعوت مى كرد و ازاين طريق عياشى وهوسبازى، شطرنج وورق بازى درميان جامعه عرب رواج يافت[1].

جريان هوسبازى او با دو كنيز حرمسرا به نام هاى سَلاّمة و حَبَابَة كه محبوبترين زنان او محسوب مى شدند در تاريخ معروف است[2] وى سرانجام درشعبان سال 105درگذشت.

پس از وى هشام بن عبدالملك زمام امور را در دست گرفت. او مردى بخيل و خشن وستمگر وبيرحم بود وبه خوبى مى دانست كه در افكار عمومى پايگاهى ندارد وحكومت او برزور وقدرت استوار است، او در آزار واذيت فرزندان على (عليه السلام)مى كوشيد واو بود كه قيام زيد بن على را سركوب كرد و او را به وضع فجيعى به دار آويخت، او نيز سرانجام درسال 125 هجرى قمرى درگذشت.

امام باقر (عليه السلام) دردوران خلافت خود با چنين مدعيان خلافت روبرو بود، ولى درعين حال او از طريق تعليم وتربيت، جنبش علمى دامنه دارى را به وجود آورد ومقدمات تأسيس يك دانشگاه اسلامى را در دوران امامت خود پى ريزى كرد ودر زمان فرزند عزيزش «امام جعفر صادق (عليه السلام)» شكل گرفت ونتيجه بخشيد.

هريك از پيشوايان بزرگ ما در عصر خود عهده دار ارشاد ورهبرى جامعه اسلامى وپاسدار ونگهبان آيين اسلام بودند ولى شكل كار آنها در تحقق اين هدف مختلف بود وهركدام متناسب شرايط زمان خود راهى را بر مى گزيدند كه آنان را به هدف برساند، ملاحظه شرايط پيچيده زمان امام باقر در ظاهر جز نشر حديث وگسترش تعاليم اسلامى كار ديگرى را به او اجازه نمى داد، ازاين جهت مى بينيم علوم باقرى درعصر خودزبانزد عام وخاص مى گردد.