3ـ عمر بن عبدالعزيز

4ـ يزيد بن عبدالملك

5ـ هشام بن عبدالملك

معاصر بود وهمگان به جز عمر بن عبدالعزيز در ستمگرى واستبداد وخود كامگى دست كمى ازنياكان خود نداشتند وپيوسته براى امام باقر (عليه السلام) مشكلاتى فراهم مى نمودند.

براى اينكه از وضع سياسى واختناق دوران امامت امام باقر (عليه السلام) توسط سلاطين اموى اجمالا آگاه شويم، درباره هريك از آنان به صورت فشرده سخن مى گوييم:

وليد بن عبدالملك درشوال سال 86 هجرى زمام امور را به دست گرفت و در نيمه جمادى الاخرى سال 96 هجرى درگذشت. درزمان او هرچند دامنه فتوحات گسترش يافت ولى اين فتوحات، مربوط به روح جهاد ومنش دلاورى بود كه پيامبر گرامى دروجود جامعه مسلمان آن روز دميده بود وارتباطى به امثال وليد نداشت. در تبهكارى وليد همين بس كه عناصر فاسد وجنايتكارى را به عنوان امير وفرمانده بر سرنوشت مسلمانان مسلط ساخته بود واين عده عرصه را بر مردم تنگ كرده بودند. يكى از عمال اوحجاج بن يوسف ثقفى بود كه به سفاكى وخون آشامى درتاريخ معروف است. وى درزمان حكومت وليد به استاندارى عراق منصوب گرديد ودستش تا مرفق در خون مردم بى گناه عراق فرو رفت وبه پشتگرمى حكومت مركزى، كشتارها وشكنجه هاى وحشتناكى به راه انداخت.

سليمان بن عبدالملك پس از برادرش زمام اموررا به دست گرفت ودر روز جمعه دهم ماه صفر سال 99 هجرى درگذشت. درزمان او فتوحات ديگرى نيز نصيب مسلمانان گرديد. او در آغاز زمامدارى خود نرمش نشان داد ودرهاى زندانهاى عراق را گشود وافراد بى گناهى را آزاد كرد ولى درعين حال زندگانى او نيز