فصل ششم

امام باقر (عليه السلام)

حضرت امام باقر (عليه السلام) فرزند امام زين العابدين (عليه السلام) درسال 57 هجرى در مدينه ديده به جهان گشود و درسال 114 هجرى درهمان شهر ديده از جهان فروبست. اوهنگام وفات پدر بزرگوار خود كه درسال 94 هجرى اتفاق افتاد، سى وشش سال داشت. مادر او دختر امام حسن مجتبى (عليه السلام) بود ازاين جهت وى نخستين كسى بود كه هم ازنظر پدر وهم ازنظر مادر فاطمى وعلوى بود.

او در آغوش پرمهر پدرى، همچون امام سجاد (عليه السلام) پرورش يافت واز پستان مادرى شايسته وبا فضيلت شير خورد، مادرى كه به قول حضرت صادق (عليه السلام) هيچ زنى به پايه فضيلت او درخانه حضرت مجتبى نمى رسيد[1].

حضرت باقر (عليه السلام) از همان دوران جوانى به علم و دانش و فضيلت وتقوا معروف بود وپيوسته مرجع حل سئوالات ومشكلات علمى مسلمانان به شمار ميرفت. او در دوران امامت خود كه هيجده سال به طول انجاميد با زمامداران اموى، چون:

1ـ وليد بن عبدالملك

2ـ سليمان بن عبدالملك