پرور ودادگستر، پيرو آيين حق ودر راه خدا خويشتن دار باشد»[1].

امام در يكى از سخنرانيهاى خود در نزديكى كربلا به انگيزه قيام خود اين چنين تصريح مى فرمايد:«اى مردم پيامبر خدا فرمود: هركس فرمانرواى ستمگرى را ببييند كه حرامهاى خدا را حلال مى شمارد، پيمانهاى خدا را مى شكند، با سنّت پيامبر او مخالفت مىورزد، در ميان بندگان خدا به گناه و تجاوز فرمانروايى مى كند، بازبان وعمل مخالفت خود را اظهار نكند، خدااو را همراه فرمانرواى جائر در آتش قرار مى دهد».

«هان اى مردم، يزيد ويزيديان اطاعت شيطان را بر گردن نهاده وپيروى از خداى رحمان را ترك گفته، فساد را گسترش داده و قوانين الهى را تعطيل كرده اند، بيت المال را به خود اختصاص داده اند، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام كرده اند ومن در اعتراض بر اين حكومت شايسته ترينم» [2].

ب: قيام آگاهانه

بحث مهم در انقلاب حسينى (عليه السلام) بررسى چگونگى آن است كه آيا حركت امام قيام بود يا انفجار؟ گروهى كه مى خواهند پيوسته همه حوادث مقدس بشرى را با مقياس هاى نارسا بسنجند، قيام حسين بن على (عليهما السلام) را از به انفجار ناآگاه تفسير[3] مى كنند، يعنى همان گونه كه گاهى دگرگونى هاى تدريجى در پديده هاى مادى به پايه اى مى رسد كه ديگر پديده پذيراى آن تغييرات نيست، وكم كم افزايش تغييرات