خدا بر خلقند، زيرا حجت يعنى طريق و مسير شناخت و معرفت خدا و از اينجاست كه درمىيابيم احاطه و علم آن حضرات به همه اشياء دليل بر حجيت آنهاست، زيرا علم به كتاب الهى مساوى است با علم به همهچيز و در كتاب علمى فراگير محفوظ مىباشد. آيه كريمه مىفرمايد:

وَ لا حَبَّةٍ فِي ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ؛ [1]

و نه هيچ دانهاى در تاريكىهاى زمين و نه هيچ تر و خشكى وجود ندارد جز اينكه در كتابى آشكار [در كتاب علم خدا] ثبت است.

پس حجّيت معصومين هردو گونه ولايت را هم ولايت تشريعى و هم ولايت تكوينى براى ايشان عليهم السلام ثابت مىنمايند و شامل مىشود.

ولايت تشريعى ايشان از علم كتاب كه علم به همهچيز است منبعث مىشود، زيرا ولايت تشريعى تمام نمىگردد مگر در صورت معرفت به حكم هرچيزى و اين از لوازم علم است و ولايت تكوينى ايشان بر خلق نيز به سبب علم و آگاهى آنها به رموز كتاب خداست، زيرا حقيقت علمى مكنون تكوينى ملكوتى قرآن را كه فقط مطهّرون بدان آگاهند داراى قابليتهايى است كه خداوند در آن به وديعه نهاده است:

وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى ...؛ [2]

اگر به وسيله قرآن كوهها به حركت درآيند يا زمينها قطعه قطعه شوند

[1] . انعام 6 آيه 59 .

[2]. رعد 13 آيه 31.