مىفرمايد: «إنّ اللّه يرضى لرضاها و يغضب لغضبها».

جهت هشتم: روايات اهل سنت:

بخارى از عايشه در كتاب مغازى باب 38 باب غزوه خيبر نقل مىكند كه فاطمه عليها السلام دختر پيامبر فرستادهاى به سوى ابو بكر فرستاد و ميراثش را مطالبه نمود كه عبارت بود از فىء مدينه و فدك و مابقى خمس خيبر.

ابو بكر گفت: رسول خدا به ما فرمود: ما ارث بهجا نمىگذاريم و آنچه بهجاى بگذاريم صدقه است و خاندان محمد صلّى اللّه عليه و آله از اين مال مىخورند و استفاده مىكنند و من به خدا سوگند صدقه رسول خدا را از حالىكه در زمان رسول خدا بود تغيير نمىدهم و مانند ايشان عمل مىكنم. ابو بكر با اين جواب از پرداخت آن اموال به فاطمه عليها السلام ممانعت كرد و فاطمه ناراحت گرديد و قهر پيشه كرد و تا زمان وفات با او سخن نگفت و بعد از پيامبر شش ماه زندگى كرد و بعد از فوتش همسرش على او را شبانه دفن نمود و از ابو بكر اجازه نگرفت و خودش بر او نماز خواند. [1]

اين روايت به صراحت بر ما معلوم مىسازد كه فاطمه عليها السلام جانشينى و وراثت خود را از مقام و اختيارات پيامبر در مورد فىء از ابو بكر مطالبه مىنمايد و البته خواسته آن حضرت تنها ملكيت فىء از حيث مالى نبوده است بلكه منظور واقعى ايشان ولايت و حق تصرف بر فىء مىباشد.

همچنانكه اين روايت صراحت دارد كه يكى از اختلافاتى كه در قضيه فدك بين فاطمه عليها السلام و ابو بكر واقع شد در مورد فىء و ولايت ذوى القربى در

[1] . فتح البارى فى شرح صحيح البخارى، ج 7، ص 493.