دخترش فاطمه را خواست و به او فدك را بخشيد و اين در روايات فريقين آمده است كه مصادر آن را به زودى ذكر خواهيم كرد. از اين نتيجه مىگيريم كه اولين مصداق «ذوى القربى» در آيه انفال و آيه خمس همانا صديقه فاطمه زهرا عليها السلام است، پس او از جمله كسانى است كه داراى حق تصرف در اموال عمومى مسلمين مىباشد اگرچه امام نباشد.

جهت چهارم: نفوذ اذن آن حضرت در خمس و انفال

در روايات متعددى داريم كه خمس و انفال براى شيعيان مباح گرديده است، البته اين روايات هم از جهت فتاوى فقها و هم از جهت نصوص آنها به سه مورد خاص محدود شده است.

نكتهاى كه در اين دسته از روايات مىباشد اين است كه اذن و اجازه فاطمه زهرا عليها السلام در مصرف خمس توسط شيعيان همرديف اذن و اجازه رسول خدا و امير مؤمنان و حسنين و ساير ائمه قرار گرفته است.

و اين نكته مطالب قبلى را تأكيد مىنمايد كه تدبير و ولايت اموال عامه همانطور كه براى ائمه ثابت است براى حضرت صديقه زهرا نيز ثابت است ولو اينكه آن حضرت، امام نيست. همچنين ثابت گرديد همانطور كه عنوان ذوى القربى بر امام صدق مىنمايد بر آن حضرت نيز صادق است و حتى در بعضى از روايات باب خمس و انفال ذوى القربى به حجت در زمان و دوره خاص تفسير شده است و اين عنوان حجيّت نيز باز بر حضرتش صادق است و تطبيق مىنمايد.

نمونهاى از اين روايات عبارتند از:

1. روايت احمد بن محمد كه در بسيارى از احكام باب خمس بدان