كار را انجام دهد: 1.آن را براى خود بردارد، به قصد اينكه هر وقت صاحبش پيدا شد عوض آن را به او بدهد، 2. به صورت امانت براى او نگهدارى كند كه هر وقت پيدا شد به او بدهد، 3. از طرف صاحبش صدقه بدهد، 4. آن را به حاكم شرع بسپارد.

(مسأله 1996) اگر بعد از آنكه يك سال اعلان كرد و صاحب مال پيدا نشد مال را براى صاحبش نگهدارى كند و از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده و تعدى يعنى زياده روى هم ننموده ضامن نيست ولى اگر از طرف صاحبش صدقه داده باشد; يا براى خود برداشته باشد، اگر صاحب مال راضى نشد بايد مثل و يا قيمت آن را بدهد.

(مسأله 1997) كسى كه مالى را پيدا كرده، اگر عمداً به شيوه اى كه گفته شد اعلان نكند، گذشته از اينكه معصيت كرده، باز هم واجب است اعلان كند.

(مسأله 1998) اگر بچه نابالغ چيزى پيدا كند ولى او بايد اعلان نمايد.

(مسأله 1999) اگر انسان در بين سالى كه اعلان مى كند، از پيدا شدن صاحب مال نااميد شود مى تواند آن را صدقه بدهد.

(مسأله 2000) اگر در بين سالى كه اعلان مى كند مال از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده، يا تعدى يعنى زياده روى كرده باشد، بايد عوض آن را به صاحبش بدهد، و اگر كوتاهى نكرده و زياده روى هم ننموده چيزى بر او واجب نيست.

(مسأله 2001) اگر مالى را كه نشانه دارد و قيمت آن به 6/12 نخود نقره سكه دار مى رسد در جائى پيدا كند كه معلوم است به واسطه اعلان، صاحب آن پيدا نمى شود مى تواند در روز اول آن را از طرف صاحبش صدقه بدهد يا تملك نمايد و چنانچه صاحبش پيدا شود و به صدقه دادن راضى نشود بايد عوض آن را به او بدهد و ثواب صدقه اى كه داده مال خود او است.

(مسأله 2002) اگر چيزى را پيدا كند و به خيال اينكه مال خود او است بردارد بعد بفهمد مال خودش نبوده، بايد تا يك سال اعلان نمايد.

(مسأله 2003) لازم نيست موقع اعلان، جنس چيزى را كه پيدا كرده بگويد بلكه همين قدر كه بگويد چيزى پيدا كرده ام كافى است مگر اين كه اعلان بدون تعيين جنس بى فائده باشد