26. احكام اموال گمشده

(مسأله 1991) مالى كه انسان پيدا مى كند اگر نشانه اى نداشته باشد (مانند صد تومانى يا سكه طلا) كه به واسطه آن; صاحبش معلوم شود; آن را از طرف صاحبش صدقه بدهد. و اگر خود او مستحق است، مى تواند بردارد.

(مسأله 1992) اگر مالى پيدا كند كه نشانه دارد و قيمت آن كمتر از يك درهم[1] است چنانچه صاحب آن معلوم باشد و انسان نداند راضى است يا نه، نمى تواند آن را بردارد و اگر صاحب آن معلوم نباشد، مى تواند به قصد اينكه ملك خودش شود بردارد و در اين صورت اگر تلف شود نبايد عوض آن را بدهد، بلكه اگر قصد ملك شدن هم نكرده و بدون تقصير او تلف شود، دادن عوض بر او واجب نيست.

(مسأله 1993) هر گاه چيزى را كه پيدا كرده نشانه اى دارد كه به واسطه آن مى تواند صاحبش را پيدا كند، اگرچه بداند صاحب آن كافرى است كه در امان مسلمانان است، در صورتى كه قيمت آن چيز به 6/12 نخود نقره سكه دار برسد بايد يك سال در محل اجتماع مردم اعلان كند و همين قدر كه مردم بگويند: فلانى در طول سال اعلان كرده و مى كند، كافى است.

(مسأله 1994) اگر انسان خودش نخواهد اعلان كند مى تواند به كسى كه اطمينان دارد بگويد از طرف او اعلان نمايد.

(مسأله 1995) اگر تا يك سال اعلان كند و صاحب مال پيدا نشود، مى تواند يكى از چهار