مصرف خمس

(مسأله 1523) خمس را بايد دو قسمت كنند: يك قسمت آن سهم سادات است. بنابر اقوى بايد با اذن مجتهد جامع الشرائط به سيد فقير، يا سيد يتيم، يا به سيدى كه در سفر درمانده شده، بدهند و نصف ديگر آن سهم امام(عليه السلام) است كه در اين زمان بايد به مجتهد جامع الشرائط بدهند، يا به مصرفى كه او اجازه مى دهد، برسانند. ولى اگر انسان بخواهد سهم امام را به مجتهدى كه از او تقليد نمى كند بدهد، در صورتى مى تواند بدهد كه بداند آن مجتهد و مجتهدى كه از او تقليد مى كند، سهم امام(عليه السلام) را به يك طور مصرف مى كنند.

(مسأله 1524) سيدى كه به او خمس مى دهند، بايد فقير باشد ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر در وطنش فقير هم نباشد، مى شود خمس داد.

(مسأله 1525) به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر سفر او سفر معصيت باشد; نبايد خمس بدهند.

(مسأله 1526) به سيدى كه عادل نيست مى شود خمس داد.

(مسأله 1527) به سيدى كه معصيت كار است، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد، نمى شود خمس داد و به سيدى هم كه آشكارا معصيت مى كند، اگر دادن خمس كمك به معصيت او نباشد، مى توان به او خمس داد.

(مسأله 1528) اگر كسى بگويد سيدم نمى شود به او خمس داد مگر آن كه حداقل يك نفر عادل، سيد بودن او را تصديق كند يا در بين مردم به طورى معروف باشد كه انسان يقين يا اطمينان پيدا كند كه سيد است.

(مسأله 1529) به كسى كه در شهر خودش مشهور باشد سيد است، اگرچه انسان به سيد بودن او يقين نداشته باشد، مى شود خمس داد.

(مسأله 1530) كسى كه زنش سيده است نبايد به او خمس بدهد كه به مصرف مخارج خودش برساند ولى اگر مخارج ديگران بر آن زن واجب باشد و نتواند مخارج آنان را بدهد،