(مسأله 8) مسائلى را كه انسان غالباً به آنها احتياج دارد واجب است ياد بگيرد.

(مسأله 9) اگر براى انسان مسأله اى پيش آيد كه حكم آن را نمى داند، مى تواند صبر كند تا فتواى مجتهد اعلم را به دست آورد يا اگر احتياط ممكن است، به احتياط عمل نمايد بلكه اگر احتياط ممكن نباشد چنانچه از انجام عمل محذورى لازم نيايد، مى تواند عمل رابه جا آورد. ولى اگر معلوم شود كه مخالف فتواى مجتهدى كه بايد از او تقليد كند بوده دوباره بايد انجام دهد.

(مسأله 10) اگر مكلف مدتى اعمال خود را بدون تقليد انجام دهد، سپس تقليد كند در صورتى اعمال سابق او صحيح است كه مطابق فتواى مجتهدى باشد كه اكنون از او تقليد مى كند و گرنه بايد اعاده كند.

(مسأله 11) عدول از مجتهدى به مجتهد ديگر جايز نيست مگر اين كه دومى اعلم باشد، و نيز فتوى دادن و اظهار نظر در مسائل شرعى براى كسى كه قادر بر استنباط احكام از مدارك آن نيست حرام است، و مسئول اعمال ديگران خواهد بود.

(مسأله 12) عدالت يك حالت خداترسى باطنى در انسان است كه او را از ارتكاب گناهان كبيره و اصرار بر صغيره باز مى دارد و اگر هم گناهى از او سر زد فوراً نادم شده و استغفار مى كند.

(مسأله 13) منظور از اصرار بر گناهان صغيره اين است كه گناهى را كه كرده است دو يا سه مرتبه انجام دهد امّا با يك مرتبه انجام دادن و يا قصد تكرار، اصرار صورت نمى پذيرد.

تذكر: هر كجا كه حكم مسئله به لفظ «احتياط واجب» يا «احتياط» ذكر شده است عمل به آن احتياط الزامى است.