اطمينان حاصل شود.

(مسأله 4) به دست آوردن فتواى مجتهد در مسأله چهار راه دارد:

اوّل شنيدن از خود مجتهد.

دوم شنيدن از فرد عادل كه فتواى مجتهد را نقل كند.

سوم شنيدن از كسى كه مورد اطمينان و راستگوست.

چهارم مراجعه به رساله مجتهد در صورتى كه انسان به درستى آن رساله اطمينان داشته باشد.

(مسأله 5) اگر مجتهد اعلم در مسأله اى فتوى دهد مقلِّد آن مجتهد نمى تواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ولى اگر فتوى ندهد، مثلاً بگويد احتياط آن است كه در ركعت سوم و چهارم نماز، تسبيحات اربعه يعنى

سُبْحانَ اللهِ وَالْحَمْدُللهِ وَلا اِلهَ اِلاّ اللهُ وَاللهُ اَكْبَر، را سه مرتبه بگويند، در اين صورت مقلّد بايد يكى از دو راه را برگزيند:1. به اين احتياط كه به آن «احتياط واجب» مى گويند عمل كند و سه مرتبه بگويد.2. به فتواى مجتهدى كه پس از وى «اعلم» به شمار مى رود عمل نمايد. پس اگر او يك مرتبه گفتن را كافى بداند، مى تواند يك مرتبه بگويد.

(مسأله 6) اگر مجتهدى كه انسان از او تقليد مى كند، از دنيا برود بايد از مجتهد زنده تقليد كند. ولى در مسائلى كه آنها را ياد گرفته است مى تواند بر تقليد قبلى باقى بماند.

(مسأله 7) اگر در مسأله اى به فتواى مجتهدى عمل كرده و يا فرا گرفته باشد ولى پس از درگذشت او در همان مسأله به فتواى مجتهد زنده رفتار نمايد، دوباره نمى تواند آن را مطابق فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته است انجام دهد. ولى اگر مجتهد زنده در مسأله اى فتوى ندهد، و احتياط نمايد و مقلد مدتى به آن احتياط عمل كند، دوباره مى تواند به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته عمل نمايد مثلاً اگر مجتهدى گفتن يك مرتبه

سُبْحانَ اللهِ وَالْحَمْدُللهِ وَلا اِلهَ اِلاّ اللهُ وَاللهُ اَكْبَر، را در ركعت سوم و چهارم نماز كافى بداند و مقلّد مدتى به اين شيوه عمل نمايد و يك مرتبه بگويد، چنانچه آن مجتهد از دنيا برود و مجتهد زنده احتياط واجب را در سه مرتبه گفتن بداند و مقلد مدتى به اين احتياط عمل كند و سه مرتبه بگويد، دوباره مى تواند به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته برگردد و يك مرتبه بگويد.