صفوف به حركت درآمد. رسول خدا (ص) براى اين كار او را نكوهش نكرد و فرمود: «خداوند نوعى از غيرت را دوست مى‌دارد و نوعى از آن را دشمن؛ آنچه محبوب خداوند است، غيرت ورزيدن در جاى شك و تهمت است؛ و آن غيرتى كه خداوند دشمن مى‌دارد، غيرت بدون شك و تهمت است؛ خداوند نوعى از غرور را دوست و نوعى از آن را دشمن مى‌دارد؛ آن غرورى‌كه خداوند دوست مى‌دارد، خودپسندى مرد در هنگام پيكار و در هنگام دادن صدقه است؛ و آن غرورى كه دشمن مى‌دارد، خودپسندى از روى ستمگرى است.» [1]

برخى از مظاهر تكبّر در شرايط عادى حرام است، ليكن در حال جنگ، حرمت آن زايل مى‌گردد. براى مثال، با غرور راه رفتن بر زمين، كه از مصاديق تكبر حرام مى‌باشد، در ميدان كارزار پسنديده است و زشتى‌اى ندارد، زيرا تكبّر در اين جا، در حقيقت از سويى افتخار به سربلندى اسلام در برابر دشمنان است و از سوى ديگر از مصاديق جنگ روانى است كه سزاوار است مسلمانان اهميّتش را از ياد نبرند. [2]

مطلب ششم: راه‌هاى مقابله با جنگ روانى در اسلام [3]

يكم: ايمان و قدرت عقيده

ترس و تهديد و روش‌هاى گوناگون جنگ روانى چيزى جز ايمان، استوارى و آمادگى براى ايثار و فداكارى مؤمن نمى‌افزايد؛ مثل كسانى كه خداى متعال درباره‌شان فرموده است:

«اَلَّذيٖنَ قٰالَ لَهُمُ النّٰاسُ اِنَّ النّٰاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزٰادَهُمْ ايٖمٰاناً وَ قٰالُوا حَسْبُنَا اللّٰهُ وَ نِعْمَ الْوَكيٖلُ» [4]