گروگان خواستند، حتّى يك نفر هم به آنان ندهيد. سپس نزد غطفان رفت و گفت: «شما خاندان و قبيلۀ من هستيد» ؛ و آنچه را به قريش گفته بود، به آن‌ها نيز گفت و از آنچه آنان را ترسانيده بود، ايشان را نيز ترساند.

ابوسفيان و سران غطفان، عِكرمة بن ابوجهل را همراه چند تن از قريش و غطفان در شب شنبه نزد بنى قريظه فرستاده از آن‌ها خواستند كه روز شنبه آمادۀ پيكار باشند، ولى يهوديان پيش از آغاز هرگونه تهاجمى از قريش و غطفان گروگان طلب كردند.

قريش و غطفان گفتند: به راستى كه نعيم راست مى‌گفت. همين كه قريش از تقاضاى بنى قريظه براى دادن گروگان سرباز زدند، يهوديان نيز گفتند: به راستى كه نعيم راست گفت. . . و بدين ترتيب تبليغات ماهرانه نعيم، مايۀ پراكنده شدن جمعيّت دشمن گرديد. [1]

سوم: بى‌طرف ساختن نيروهاى ديگر [2]

رسول خدا (ص) پس از هجرت به منظور تضمين آزادى دعوت و حسن همجوارى و داد و ستد، سياست عقد پيمان و بستن قرار داد با قبايل گوناگون را در پيش گرفت. نتيجه مستقيم اين معاهده‌ها، محروميّت قريش از نيروهايى بود كه مى‌توانستند از طريق هم پيمانى با آنان، در نزاع با مسلمانان، قدرتشان را افزايش دهند.