دوم: دلايل تجويز كنندگان

1 - ذبح حيوان براى هدفى صحيح جايز است و از شكستن شوكت دشمن، هدفى صحيح‌تر نيست. سپس به آتش كشيده مى‌شود تا منفعت آن به كافران نرسد و از اين جهت حكم تخريب بنا را دارد، برخلاف آتش زدن قبل از ذبح، كه مورد نهى واقع شده است و پى كردن حيوان كه مثله محسوب مى‌گردد. [1]

2- زيرا ذبح چهارپايان كافران در وضعيت غير جنگى موجب خشم و تضعيف قدرتشان مى‌گردد؛ و كشتن آن‌ها در حال جنگ نيز همان حالت را دارد. [2]دليل مباح بودن كشتن حيوانات دشمن، قول خداى متعال است كه مى‌فرمايد:

«وَ لاٰ يَطَؤُنَ مَوْطِئاً يَغيٖظُ الْكُفّٰارَ وَ لاٰ يَنٰالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَيْلاً اِلاّٰ كُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صٰالِحٌ» [3]

و يا هيچ قدمى كه كافران را خشمگين سازد، بر نمى‌دارند و يا دستبردى به دشمن نمى‌زنند، مگر آن‌كه عمل صالحى بر ايشان نوشته شود.

شاخۀ دوم-نظريّه و دلايل مخالفان

يكم: نظريّۀ مخالفان

سر بريدن آنچه قابل خوردن باشد، به هدف خوردن، و از بين بردن حيواناتى كه در عمليّات جنگى مورد استفادۀ دشمن قرار مى‌گيرند، مانند اسبان سوارى و استران باركش، جايز است، زيرا اين كار همانند آماده ساختن نيرو عليه دشمن است و موجب تضعيف ابزار جنگى او مى‌گردد [4]و خداى متعال فرموده است: