1- مخازن بزرگ آب كه اگر به وسيلۀ مسلمانان كوبيده شود، راه را برآنان مى‌بندد يا غرقشان مى‌كند.

2- آنچه مسلمانان از بريدن آن‌ها، به اين دليل كه از وجود آن‌ها براى علوفه استفاده مى‌كنند يا در زير آن‌ها سايه مى‌گيرند يا از ميوه‌اش مى‌خورند، زيان مى‌بينند.

3- كارى كه عادت ما و دشمن بر آن جارى نيست و اگر ما انجام دهيم با ما مقابله به مثل مى‌كنند، مانند ويران ساختن بيمارستان‌ها [1]و چاه‌هاى نفت. اگر ما اين اموال دشمن را از بين ببريم با ما مقابلۀ به مثل مى‌كند و زيان سنگين‌ترى متوجّه ما مى‌شود. [2]پس به دليل اين‌كه انجام آن موجب ضرر رساندن به مسلمانان مى‌شود، حرام است. [3]

نوع سوم: اموالى كه شرايط جنگى نه مقتضى از بين بردن و نه باقى گذاشتن آن‌هااست؛ مانند كشتزارها و بناهايى كه مانع عبور سپاه و گردنۀ راه پيروزى واقع نمى‌شوند و مسلمانان در آن سود يا زيانى جز به خشم آوردن و ضرر زدن به كفار ندارند.

در اين باره دو نظريه وجود دارد: [4]

شاخۀ اوّل-نظريۀ تجويز كنندگان و دلايلشان

يكم: رأى تجويز كنندگان

ابو حنيفه، ابويوسف، مالك، شافعى، ابن منذر، اسحاق و ابن حزم اندلسى گفته‌اند: از بين بردن اموال دشمن (از نوع سوم) جايز است. اسحاق گفته است: اگر براى دشمن شكست آورتر باشد، آتش زدن سنّت است. [5]