متعالى ادامه مى‌دهد. چنين انسانى با ايمان به انبياى الهى و معاد، به راهى كه مى‌پويد اطمينان قلبى دارد و از تزلزل و اضطراب مصون است و در انجام وظايف فردى و اجتماعى خود بدون نياز به پليس يا ناظر، با نشاط كافى تلاش مى‌كند. در نظر انسان مؤمن، مصيبتها و دشواريهاى زندگى، امورى رشد دهنده و وسيله‌اى براى تقرب و تكامل اوست. در نتيجه، هرگز شكستهاى ظاهرى موجب يأس و دلزدگى او نمى‌شود؛ زيرا همه حيات خويش را از خدا مى‌داند و اراده خويش را تنها در راه رضاى خداوند به كار مى‌گيرد.

ب- ادراك لذايذ معنوى:

يكى از برجسته‌ترين آثار شناخت و ايمان به خدا پديدآمدن نوعى احساس معنوى در انسان است. بطورى كه قادر به ادراك لذايذى برتر از لذتهاى مادى است.[1] اين لذتها آثارى اجتماعى و مادى نيز از خود به جاى مى‌گذارند. چنان كه از آثار مزبور پيداست، شناخت خداوند و اوصاف او علاوه بر آنكه در واقع شناخت معبود است، پديدآورنده انگيزه‌ها، رفتارها و روحياتى خاص در انسان خداشناس است و اين آثار به گروه خاصى از انسانها اختصاص ندارد، بلكه هر انسانى با ايمان به خداوند امكان بندگى را مى‌يابد و در رفتار و پندار خويش آثار مثبت آنرا مشاهده مى‌كند.

[1] - مقدمه‌اى بر جهان‌بينى اسلامى، انسان و ايمان، مرتضى مطهرى، ص 36- 37.